ظهوریاب

بابای مقتولمان امام علی فرمود:هر چیزی را که گم می کنی به دنبالش می روی تا بیابی ولی وقتی خودت را که در کوچه پس کوچه های زمان از دست داده ای بی خیالی؟یعنی ارزشت اینقدر کم شده که چیزی های کم بها که قابل باز گشت است وجبران پذیر می باشد.فکرت را مشغول می کند اما عمرت که یکبار مصرف می شود وجوانیت که دوباره بر نمی گردد مفقود شده وتو بی خیال وناراحت نمی باشی؟خود باخته کسی است که حقایق زندگی را درک نمی کند  بازنده یک عمر آمدن وماندن ورفتن.آن کسی است که در اظطرار می سوزد وفکر چاره نیست.در استضعاف نابود می گردد اما دریچه های تنفسی را نمی گشاید.انتظار را نمی شناسد وقتی که مالی را باخته ای به مجاری قانونی وامدادی ورسانه ای می روی تا رد ونشانی از مالت پیدا کنی بیکار نمی نشینی مدام به این در ان در می زنی و اما وقتی به ائینه می نگری نمی گویی چرا آن چهره پر طراوتم شکسته شد؟به انبوه نیازمندی هایت که می رسی نمی گویی مگر من صاحب ندارم؟زیر بته به عمل امده ام؟ آنکه مرا از عدم به وجود آورد مسئولیت تامین ما یحتاج مرا ندارد؟با این همه صدمات آمده هم که این باشم؟